Tres días despois, dona Teresa mandou recado a Masetti de que fose a merendar na súa casa. El presentouse, e unha vella criada serviulles chocolate con churros na sala. O señor Quinteiro non encontrábase na casa. A crioula explicoulle que esa tarde estaba traballando con Buenaventura e que a escolleu para que poidesen falar con liberdade acerca de canto ela conseguiu averiguar sobre Sofía Sitge.
-Vostede está de enhoraboa- foi o primeiro que lle dixo.- A moza está solteira, non se lle coñece ningún compromiso e todas as amigas que faláronme dela a ten por unha rapaza excelente.-
Gaspare estaba encantado e a animou a contarlle canto sabía sobre ela. A señora comezou pola familia: O seu pai, don Jaime, de procedencia catalá, era un comerciante de todo tipo de útiles para a pesca e a navegación, con tenda, "Casa San Telmo", na rúa da Vitoria, onde tiña dous encargados e un contable de toda confianza. San Telmo é o patrón dos mariñeiros.
Don Jaime traía un apelido Sitjá. Unha sitja ou sitjá é, en Cataluña, un silo, un almacén para conservar o gran, un celeiro, o que en Galicia se chama un hórreo, aínda que con outra forma, e el pronunciábao moi catalanamente. Porén, aos galegos ou jalejos da Ría, que seseaban e facíanse unha lea coa jota, a ge, a gué, a xe galega, a sh inglesa, a ye foránea ou grega e o i latino (a criolla ríase contándoo), soáballes como Siská ou Sitxiá, e acabaron converténdoo en Sitche ou, máis fácil para eles, nun Siche moi líquido, tal como sooulle a Gaspare.
Don Jaime Sitge, entón, como acabou asinando, por facilitar, sen perder a súa catalanidade, chegou a Vigo, (ou a Vijo), facía 26 anos, en compañía doutros fomentadores da provincia de Barcelona, e alugou e abriu o seu establecemento na rúa da Vitoria, en cuxo piso superior apenas durmía, porque vivía traballando.
Ao ano e medio, con todo, achou tempo para casarse cunha viguesa chamada dona Merche, procedente dunha familia de Teis, respectable, aínda que modesta, de quen era a casa na que agora residían en Guixar. Telmo, o mozo de cabelo castaño e ollos claros a quen vira Gaspare entrar na casa, foi o primeiro fillo daquela unión, e Sofía a segunda. Tiñan, ademais, tres irmáns máis pequenos.
Desde moi novo, Telmo foi axudando no negocio do seu pai e seguía, o que lle daba un diñeiro, pero non se consideraba un comerciante como el, senón un artista, pois escribía e pintaba.
-Está ben, moi ben -dixo Masetti-. Cónteme máis sobre Sofía, o que saiba. A que se dedica?-
-Ela dedica moitas horas do día a axudar ao párroco de Teis.-
Aquilo era máis do que esperara Gaspare, vaia! así que Sofía era unha desas españolas que pásanse o tempo na igrexa e facendo o que manda un párroco...
-Como ela lle axuda? -Preguntou.-
-O párroco, don Camilo, comezou, fará uns catro anos, por saír a buscar a tódolos nenos orfos que vivían na rúa e tróuxollos á súa propia casa parroquial, onde agora mesmo xa debe ter vivindo a máis dunha ducia coma se fosen a súa familia. Recibiu axuda de moitos veciños para darlles para comer, vestilos e educalos. Pero os nenos non só necesitan un bo pai, que sempre está moi ocupado, necesitan unha nai que os acariñe.
El dispoñía de varias voluntarias de distintas idades que lle colaboraban, entre elas Sofía, que enseguida foi para alá, pero a cousa deixaba moito que desexar, faltaba organizarse mellor.
Don Camilo decatouse que na Coruña había unha muller que, desde os seus 20 anos, traballou nunha especie de hospitaliño que fundara unha tal Teresa Herrera, primeiro como enfermeira axudante e despois como rectora, cando a fundadora morreu. Conseguiu organizar alí unha casa de acolleita de orfos da que se dicía que era un gran exemplo, e o cura foina visitar.
A muller chamábase Isabel Zendal. A Don Camilo gustoulle tanto o que viu na Coruña, que lle pediu axuda para organizar algo semellante en Vigo. Ela respondeu que non podía deixar aos seus nenos, pero que lle enviase a unha das súas colaboradoras durante unha semana, e ela instruiríaa.
Con licenza dos seus pais, foi Sofía quen pasou unha semana na Coruña, aprendendo de Isabel. Fixéronse grandes amigas e, cando regresou, reorganizou sobre aquel modelo a casa parroquial de Teis e converteuna no "Fogar dos Irmáns".-
-Non hai irmás nese fogar?-
-Ter nenos e nenas recolleitos xuntos, o cura don Camilo nin o pensou. Demasiado complicado. E xa hai unhas monxas en Vigo que recollen e educan algunhas nenas.-
-Parecen moi boas referencias -dixo ao fin Gaspare, admirado-. Unha moza de bo corazón e seguramente traballadora e eficiente.-
-A min tamén mo parece -respondeu dona Teresa-. felicidades, amigo Gaspar.
-E cómo fago eu agora para interesala?-
-Non me diga que non ten experiencia ningunha á súa idade... vostede é un bo mozo e tamén ten boa conversa.-
-Xura que o que lle diga permanecerá en segredo, só entre nós dous?-
-Non necesito xuralo. Eu son unha señora e a súa amiga. Cando vostede teña un fillo, con gusto serei a madriña, se quere. Pode confiar en min.-
-Moitas grazas, dona Teresa. Claro que querré. A verdade é que estiven moi ocupado traballando ata agora. Si que teño experiencia con mulleres. Pero ningunha con mulleres decentes. Vostede xa sabe.-
-Non me diga que só estivo con mulleres malas -riu a criolla-, con tantas mulleres boas que hai por ahí, a pedir guerra.-
-Dígolle. Non tiven tempo nin oportunidade... Como fago para contarlle a Sofía que só penso nela a cada minuto e que nin podo durmir?-
-Alto aí, por aí imos mal. Así non se fai -dixo ela sen deixar de reir-. Os españois son xente moi orgullosa, e as españolas máis aínda. Non pode entregarse todo á primeira, como un bobo que non vale nada.
-Que é o que debo facer, entón, doña Teresa?-
-O primeiro, cambiar a súa actitude, amigo meu. O que as mulleres buscamos nun home, en primeiro lugar, é unha seguridade que nos complemente. Vostede non debe parecer máis, de ningún xeito, ansioso, carente, inseguro, ou vítima dos seus sentimentos. Pare con iso desde agora mesmo.
Acálmese. Inicie con tranquila lentitude a súa relación con esa moza. Está ben que ela senta que a vostede lle gusta. Porén, estáría horríbel e patético que ela sentise que vostede se está babando por ela porque necesita unha muller, aínda que a muller sexa xusto ela. Iso sería contraproducente.
Non lle faga sentir que ela ocupa toda a súa mente. Vostede é un home ocupado, un empresario, ten moitas cousas serias nas que poñer a súa mente. Déixea apenas percibir que, nela, tamén se atopa o gusto de contemplala e saudala cando pasa. Non se precipite.
O segundo, pero fundamental. Para resultarlle atractivo a calquera muller, antes ten que sentirse atractivo para vostede mesmo. Sen iso, non hai nada que facer.
Eu xa lle dixen que me parece un bo mozo e que ten boa conversa. Tamén ten unha evidente capacidade para gañarse a vida. Gústalle o seu traballo e sabe facelo ben, ata mellor que outros, polo que escutei. Pode, desde xa mesmo, crear unha familia e mantela cun bo nivel. Iso é canto necesítase na materia. Pode confiar en si mesmo.
Agora só ten que afirmar a súa propia seguridade en si mesmo, manterse tranquilo e mellorar a súa autoestima. Para iso, nada como comezar por unha mudanza de imaxe, pídalle ao meu marido que lle recomende ao seu xastre e ao seu barbeiro no Areal. Tamén zapatos novos, para pisar bonito. Que uns bos profesionais póñanlle á moda. É un bo investimento. Caballerosidade, consideración, xentileza, aprecio e respecto serán as xoias da súa aparencia.
...O seu acento italiano é un encanto exótico engadido. Non eleve nunca a voz máis do que a elevan os homes españois, que xa é moito. Tampouco menos.
Brille de seguridade en si mesmo, ademais de limpo, ergueito e bonito. Cando atópese con ela, móstrese atento e sen vacilación. Óllea sempre aos ollos, que eles lle sorrían máis que a súa boca, aínda que tamén. Non lle ande atrás, dele o seu espazo, a súa comodidade e o seu tempo. Se chegasen a falar, non fale demasiado de si, senón interésese por ela. Sexa claro, sincero, honesto e directo.
Non mostre nunca inseguridade, nin debilidade nin présa, e menos aínda posesividade nin celos, que son desprezábeis. Vostede vale e merece. Teña certeza. A súa calma seguridade é o seu poder e a súa dignidade. E xamais a confunda coa arrogancia. Boa sorte e bo triunfo, querido amigo.-
CONTINÚA MAÑÁ
Nenhum comentário:
Postar um comentário