9 - SOFÍA

Aquela tarde, Masetti estaba supervisando como dous dos seus traballadores colocaban sobre a fachada da súa nave, ben en fronte da pleamar, o novo emblema que deseñara sobre o acrónimo ALIGAL (Aguardentes e Licores de Galicia): unha copa dourada, como a do escudo do vello Reino de Galicia, levada ao ceo azul, sobre o mar, por duas aliñas que saíanlle aos lados.

-Que linda quedóulle!- Exclamou unha voz de muller nova ás súas costas.

Gaspare volveuse e alí estaba ela, a muller da súa vida. Sen dúbida ningunha. Sóuboo inmediatamente desde que oíu a súa voz, e ao seu corazón tamén saíronlle duas aliñas para revoar cara a ela, aberto como un cáliz.

-Linda é unha palabra moi pequena, señorita. Cando a miro a vostede só podo dicir BELA -Díxoo marcando unha L italiana, dobre de son, ben expresiva. -Desculpe o meu atrevemento pola admiración que me causa.- Engadiu nun ton mais comedido.

Ela mirouno de lado, sorrindo a medias. Pareceu que ía dicir algo, porén, ao final, non dixo nada. Despediuse cunha discreta inclinación de cabeza e seguiu o seu camiño polo carreiro de Teis. Masetti saíu atrás, abandonando aos seus traballadores e ao novo emblema, ainda non fixado ben de todo. Non podía perdela.

-Non quixen molestala.- Afirmou con gentileza, ao alcanzála.- Chámome Gaspare Masetti. Esa é a miña fábrica e vivo en Santiago de Vigo...- Pensou en dicirlle moitas máis cousas, pero todas parecéronlle inadecuadas. Colocou, entón, todo canto sentía nunha mirada:- Por favor, fágame a honra de dicirme o seu nome e onde vive, señorita.-

-Sofía Siche é o meu nome.- Respondeu ela sorrindo- Son unha veciña da súa fábrica, señor don Gaspar de Roma.- Eu tamén vivo alí mesmo.- E sinalou unha casa próxima, de pedra encalada de branco, con xeranios vermellos adornando o balcón que miraba á ría.

Gaspare, conmocionado, sentiu que non saíanlle mais palabras, nin sequera medio intelixentes, da gorxa. Optou entón por calar a boca. Levou a man dereita ao seu corazón e quedouse alí, cara a ela, coa cabeza inclinada, ata aue a moza, sen deixar de sorrir, devolveulle o mesmo xesto. Despois camiñou sen présa ata a súa casa, ollou de novo para el, levantou unha man en despedida, abriu a porta e entrou. 

Na mañá seguinte, aínda se lembraba de cada xesto dela, de como ía vestida, da súa voz e de cada unha das súas palabras. Mais esquecera calquera outra coisa que el fixera, se fixera algo, tarde anterior e noite, ata ese xusto momento.

Ao longo da mañá, mantévese preto da porta da nave, por se ela voltaba a pasar, mastigando na súa cabeza unha ducia de frases apropiadas para interesála. Pero ela non pasou. 

Achegouse varias veces á casa de Sofía, por se a vía sair, mais non a viu.

Non a viu físicamente, mais a sentía na casa, na fábrica, no carreiro, no mar, no céu, nas aves revoando no patio, nas flores. Ela encontrábase xa en toda parte da súa vida.

Despois do mediodía, un home atrativo, mais ou menos da mesma idade que Gaspare, xurdiu polo carreiro e acabou entrando na casa coa maior naturalidade, como se fose a súa.

Aquilo bateu duro no interior do seu peito. Moi duro. Sería que Sofía estaba casada? Imaxinounos beixándose ao chegar el ao seu lar. Caeu a pico desde o cume da exaltación ao abismo da depresión.

Tivo que sentarse sobre unha pedra, baixo a sombra dunhas xestas de flores amarelas, porque sentíase vacío, sen aire e coa cabeza doendo. Desde alí viu que outro home, máis maduro, chegaba como do Areal, cun paquete na mán. Viu, igualmente, como entraba na casa de tal xeito como se fose a súa.

Supuxo que sería o pai. E aliviouse un pouco. Se había un pai podía haber unha nai, unha familia, un irmán. Podía ser un irmán e non estar casada.

Nesesitaba información. Voltou á fábrica mais non atreveuse a interrogar aos seus empregados. Os varóns españoles non falaban con outros homes dos seus sentimentos íntimos. Pensou no seu amigo, don Xosué. Tampouco se atrevía. Dona Teresa a sua esposa, a crioula simpática. Ela sí.

Correu ata a casa deles. Achou ao señor Quinteiro na porta, conversando con outro paisano seu en galego. Saudounos aos dous, preguntou rápidamente se podería ser un momento bo para o seu amigo continuar contándolle a historia da rexión, despois da decadencia dos romanos.

-Pode ser, sí, dispoño de máis de unha hora, podemos tomar un café e falamos.-Respondeu el-. Mais permítame terminar, aquí, un asunto co compañeiro.-

-Podo saudar á súa esposa entretanto? -Aproveitou Masetti.

-Claro, pase para adentro, por favor. Ela estará na galería. Eu xa vou.- 

-Dona Teresa estaba bordando unhas flores nunha estancia luminosa, e recibiuno cun gran sorriso. El inclinouse  para beixar a súa man, pero despois non se alzou. Ao contrário, case agachouse aos pés dela, moi axitado.

-Dona Teresa, teña piedade de min, me axude, estou  morrendo de amor!!-

Ela quedouse mirándoo coa boca aberta: -Avemaría, pero non pode ser, vostede está toliño, mozo, eu estou casada...!-

Gaspare quedou horrorizado polo erro da crioula... Ou por causa do seu propio erro ao expresarse? Tentou arreglar aquela absurda situación.

-Non me entendeu, me desculpe, eu a aprecio muitísimo, dona Teresa, expreseime mal. Trátase de outra muller, dunha moza de por aquí.-

Ela deu un profundo suspiro, Gaspare supuxo que sería de alivio.

A señora levantou ambas máns cara el e dixo: - A ver, a ver, vostede ven totalmente tomado pola ilusión, e a ilusión é contaxiosa. O primeiro, faga o favor, e séntese nesa cadeira de brazos, na miña fronte. Relaxe.-

Asi o fixo o mozo, e decatouse de repente da intensidade da tempestade emocional que o poseía, do seu cansazo mental e de que dona Teresa quería poñer orde na casa. Relaxou, descansou, calou e quedouse pendente dela, con confianza, deixando a ela facer. 

-...Vostede está toliño por unha moza de por aquí...? Alégrome moito, Gaspar. Quen é a afortunada? Coñézoa eu?

-Chámase Sofía Siche, mora preto da miña fábrica, nunha casa branca. Por favor, gárdeme  a confidencia, dona Teresa: Necesito urxente saber se ela ten marido ou non.-

-...Siche... debe ser a filla do señor Sitge. Un catalán que ten un comercio de artigos de pesca na rúa da Victoria, Casa San Telmo. Non sei se a súa filla está casada, non a coñezo maís que de vista. Podo averiguar... con discreción, claro.

-Ela terá un irmán...? Da miña idade, mais ou menos, cabelo castaño, ollos claros...?-

-Ten un irmán, ten. Ese de quen fala debe ser o Telmo, o fillo do señor Sitge. A veces, él está atendendo a tenda.

-Vostede salvou miña vida!!- Dixo o italiano, todo alegre e recomposto. E voltou a beixar a súa man. Ela pediu de novo que se calmase e se sentase.

-Podería vostede averiguar para min se a Sofía está solteira e sen compromiso...? E... despois diso, Dona Teresa, eu teño muita cousa que aprender. Xamais cortexei a unha moza con intencións serias. E menos a unha galega. Non sei nada do que é correcto, ou non, facer por estas partes.

-Ah, non se preocupe, con muito gusto vou averiguarlle iso e despois dareille unha clase de etiqueta española.- Dixo a crioula, xa sorrindo abertamente.

Ao pouco, o señor Quinteiro entrou na sala. Saudouno de novo e pediu desculpas por telo feito esperar. Convidoullo a un café e, despois de falar do tempo, seguiulle contando, tal como Masetti pedira, a historia da Idade Media en Galicia.

CONTINÚA MAÑÁ