3 - O INIMIGO

 Xusto nese momento, o terceiro oficial avisou que unha vela xurdía da néboa ao norte. Demoraron bastante en poder identificar o barco, pero xa todo o mundo estaba sentindo ao inglés e preparándose para o combate. Gaspare, nervoso, as armas pesándolle nas mans, non tiña máis atención que para cada instante presente.

Oíu ao terceiro oficial informando: -Inglés, meu capitán, bergantín ben cargado, aínda non dá o catalexo para ler o nome. Non parece que máis rápido que nós. Dezaseis canóns. Se tan armado vai, algo valioso levará.-

-O capitán Maruri ordenou alcanzalo -contaría despois Gaspare-, despregar unha gran bandeira da armada española cor sangue e ouro, disparar unha salva. Non estaba ao alcance dos canóns do noso barco aínda, pero comninábaselle a renderse e, ao mesmo tempo, avisabamos ao Gavilán, que aínda non se vía.

O bergantín inglés non fuxira logo da nosa primeira salva, senón que se veu, moi decidido e gallardo, a buscar confrontación e a captura. Cando chegou suficiente cerca para ler o seu nome, un nome raro, manobrou e lanzou unha primeira andanada dos seus oito canóns de estribor que me xeou o sangue co seu estrondo, porén Maruri, que estaba moi atento, ordenara, xusto antes, unha virada extrema escorando ata o límite, e esquivou a morte, que pasou asubiando duro nos nosos oídos. A mariñeiría felicitouno cun clamor.

Xurdiu de súpeto polo horizonte o Gavilán, e o inglés pareceu perder bastante do seu brío. Nese momento de vacilación, Maruri prolongou a súa virada nun ángulo de xiro fechadísimo, coa maior velocidade que puido obter do vento a favor, para non darlle tempo de dispararlle de novo, e pasouse ao inimigo pola popa, lanzándolle unha certeira enfiada, de atrás para diante, que arrasou toda a súa cuberta.-

Masetti, coa adrenalina a lume de biqueira, sorprendeuse de que non fixo falta máis; todo acabou enseguida. O inglés arriou a súa bandeira e, para evitar a abordaxe, o seu capitán mandou arriar tamén un bote e chegouse, con seis remeiros, ao Santa Vitoria, a fin de parlamentar co capitán adversario.

O señor Quinteiro díxolle, moi tranquilo, que aquilo era o máis frecuente en corsarismo, polo menos, entre cristiáns. A maior parte dos duelos navais non eran a matar, senón ao primeiro sangue. Se un bo capitán vía que non tiña superioridade evidente ou que lle fixeron un primeiro dano pesado, non arriscaba as vidas do resto da sua tripulación e tentaba unha rendición razoábel, con promesa do inimigo de ser ben tratados e de permitir o regreso dos tripulantes á súa illa, vía Portugal, cousa que Maruri concedeu como adoitaba.

-Manobra maxistral- comentou o sobrecargo Puime.- Sorte que era un mercante armado. De ser un barco de guerra, non se rendería, nin ferido, sen moita destrución e baixas, das que non nos libraríamos nós tampouco. A armada británica fai consello de guerra aos cobardes, igual que a nosa.-

Masetti sentiu pena polos británicos rendidos. Chegaban gritos de dor desde a súa cuberta. Escapóuselle unha queixa en voz alta: -Por que ten que haber guerra entre as nacións civilizadas?-

-Desde a primeira vez que un español transportou un cargamento valioso- respondeu don Xosué-, xurdiu un depredador inglés ou francés que quería arrebatarllo, Gaspar, ou doutras nacións tan cristiás como nós, ou case. Desde entón, non paramos de relacionarnos civilizadamente. Canto máis nos civilizamos, máis dano fan os canóns.-

-A guerra é política de forza e a política das nacións non pódese subordinar á ética, amigo italiano, tal como o seu paisano, Maquiavelo, deixou ben claro.- Sinalou tamén o señor Puime.- Aínda que un verniz de ética a faga parecer máis elegante, a política, desde que comezou a competencia entre os seres vivos, sempre consistiu nunha cuestión de supervivencia, intereses e predominio de certos grupos humanos contra outros.-

O Gavilán achegouse ao Santa Vitoria cando xa unha parte dos seus mariñeiros, dirixidos por un segundo oficial, estaban tomando ao seu cargo o navío inglés e atendendo aos seus feridos. Así mermados de xente, non quedaba outra que dirixirse, cazador e presa xuntos, á bocana Sur da ría de Vigo, entanto que o Gavilán, que cargou aos prisioneiros anglos, quedaba libre para ir de caza pola súa conta, logo de desembarcálos ante calquera praia portuguesa sen poboados.

Así gozou Gaspare Masetti da entrada triunfal do Santa Vitoria e a súa presa naquela bela bahía e o seu porto, tendo conquistado un cargamento de dous mil quintais de bacallau seco, os vigueses aclamándoos e as campás soando a celebración. Pola tarde fixo a súa o Gavilán, enfeitado de todas as súas bandeiras, traendo consigo outro bergantín británico, rendido sen loita, que cargaba dez mil fanegas de trigo.

CONTINÚA MAÑÁ