ANO 1799.
Cinco ou seis vixías permanecían atentos desde o amencer, provistos, algúns, de catalexos, a fin de descubrir a tempo calquera vea que comezase a despuntar no horizonte. Facía un tempo bastante brumoso, con grandes ondas que daban certo medo a Gaspare Masetti, italiano de terra dentro, aínda que non percibía inquietude, por causa delas, nos mariñeiros galegos do "Santa Vitoria", o barco corsario que lle trouxo desde Barcelona e as illas Baleares, bordeando gran parte da Península Ibérica, tras burlar, ata entón, o bloqueo británico.
O "Gavilán", o navío compañeiro, mantíñase a suficiente distancia como para que, se o primeiro barco español era avistado polo inimigo, non se avistase o segundo ata que fose demasiado tarde. Con aquelas precaucións, navegando a gran distancia da costa portuguesa, conseguiron pasar, por fin, o nivel da cidade de Oporto.
Nese momento todo o mundo suspirou, aliviados. Porque, ata entón, a súa prioridade consistira en evitar ser descubertos. Xa relativamente preto da súa base en Vigo, a prioridade volteábase. O timonel recibiu a orde de achegarse máis á costa e os avezados ollos da tripulación corsaria permaneceron atentos a calquera posible obxecto de captura que engadise valor á súa longa e arriscada travesía.
Don Xosué Quinteiro enviou ao sobrecargo a chamalo. -Recoméndolle que permaneza xunto ao señor Puime e xunto a min, señor Masetti. Por favor, vaia a polas súas armas e veña aquí de novo.-
En breve, Gaspare reuniuse con eles, armado do que o sobrecargo emprestáralle desde os primeiros días de navegación: unha pistola de faísca e munición, unha espada curva envainada e un coitelo, tamén na súa vaina, daqueles que os españois chaman "de misericordia". Quinteiro e Puime tiñan a man armas similares, aínda que a pistola de don Xosué levaba incorporada unha pequena machada no canón. De súpeto pareceulle moito máis novo e enérxico.
-Loitou algunha vez con armas na man, Gaspar?- Preguntou o señor Quinteiro con discreción.
-Non señor, nunca. -Respondeu el.- E, con todo respecto, tampouco o desexo, a menos que teña que defender a miña vida e as miñas pertenencias. Comprendo que os españois levan moito tempo loitando contra os británicos, vostede contoumo. Pero a min, personalmente, ou ao meu pobo, nada malo fixéronnos nunca os ingleses.-
-Non se preocupe, entendemos a súa situación.-Quixo tranquilizalo o señor Quinteiro.- Pedinlle que estivese xunto a nós porque así poderemos protexelo no posible, aínda que ninguén está a salvo da artillería nun combate naval. A ningún pareceranos mal que non use as súas armas, a menos que vostede mesmo decida facelo, ou que as rendese sobre cuberta, se chegase a pensar que non ten máis remedio. Non o considerariamos ningunha deshonra.-
-E non crea vostede, tampouco, que odiemos aos ingleses. -Engadiu o señor Puime-. Tivemos un período de trece anos de paz co Reino de Gran Bretaña ata 1796, aínda que eles estaban un pouco resentidos pola axuda do noso rei anterior, Carlos III, á independencia das súas colonias en Norteamérica; e antes, outros 16, ata o 1779, e durante ese tempo, comerciamos moito con eles e eu fun varias veces levar cargas á súa illa. Non é tan fácil facer alí amigos como aquí, son moi reservados e contidos, pero os que eu fixen, resultaron bos.-
-Eu tamén fixen alí bos amigos, -Afirmou don Xosué.- Prefíroos, moitísimo, aos franceses, tanto como amigos ou como inimigos, salvo pola falta de sol e o mal que comen. Eu creo que son un pobo tan agresivo por carecer de sol e de alegría nas súas comidas. En fin, a guerra é a guerra e, se últimamente tíñamosguerras con eles, por axudar aos norteamericanos contra eles, é por causa da nosa infeliz alianza cos franceses. Os norteamericanos nunca nos van agradecer nada, ao contrario. E os franceses tampouco.-
Con estas conversas aliviaban a tensión do achegamento. Toda a mariñeiría estaba servindo veas e canóns. O activo contramestre pasaba supervisando todo e a todos con mil ollos. Cada momento era vivido a plena intensidade.
-Don Xosué- Dixo Masetti en voz baixa- Gustaríame preguntarlle algo moi persoal sobre as súas crenzas, pero temo parecerlle indiscreto.-
-Pode preguntar, Gaspar, xa espero que me considere o seu amigo. Non hai preguntas indiscretas entre amigos. O que si pode haber son respostas indiscretas. Nese caso o seu amigo Xosué diríalle, francamente, que non desexa contestar a iso, e a vostede pareceríalle moi ben.-
-Entendido e de acordo. Moitas grazas. Esta sería a pregunta: Que cre que acontería con vostede se abordásennos os ingleses, loitamos, supérannos, vostede non quere renderse e morre loitando? Perdoe se parécelle moi bruta a miña pregunta, e non a responda se non quere.-
Don Xosué non o pensou moito, e respondeulle, tamén, en voz baixa:
-Non creo que aconteza nada diso, Gaspar, pode confiar en que se atopa entre os mellores compañeiros posibles para enfrontar con éxito unha abordaxe. Porén, de acontecer o que vostede imaxina, e se eu morrese loitando, estou seguro de que a miña alma, a miña consciencia, se vostede quere, ou é mortal ou é inmortal. Se é mortal, nada que temer, apágase e adeus ás dores do mundo. E se é inmortal... nada que temer tampouco, posto que non pesan sobre min, neste preciso momento, ofensas imperdonables á Vida. A gozar dunha nova aventura da consciencia, alá onde Deus queira.-
CONTINÚA MAÑÁ.
Nenhum comentário:
Postar um comentário