25 - O AVÓ SIXTO

 -Si, o meu avó foi o meu ídolo e o meu mestre- seguía contando Gaspare á familia de Sofía- Don Sixto (toda a familia tratábao de don por sabio, aínda que nin fose sequera hidalgo) sempre tiña unha historia que contar, porque pasara unha gran parte da súa mocidade percorrendo Italia toda, ata a raia francesa, e o Austria, incluidas as rexións cristiás do outro lado do Adriático, na fronteira co turco.-

Viaxaba nun carro de cabalos onde levaba calquera cousa que se puidese vender pelas vilas e viliñas, pero a súa mercancía mellor demandada eran os aguardientes e licores que el mesmo elaboraba, nos que nunca faltaba unha boa maceración de flores de cánabo.

O avó don Sixto, ao que as persoas de fóra da familia chamaban, non polo don, senón polo seu sobrenome comercial: "Boloña", era moi simpático, moi xeneroso e moi pouco convencional. Estaba xa moi vello e non viaxaba máis, pero seguía dedicándose á alquimia dos licores, axudado por un rapaz mudo, pero que parecía prestar total atención ás historias de don Sixto, quen non paraba de falar e xesticular entanto traballaba con el.

O avó dicía que un día conseguiría licores "Que desen bravura aos soldados, que aliviasen a dor dos feridos, que permitisen viaxar ao pasado e ata contemplar o ceo."

-A min encantábame xuntarme a eles -contaba Gaspare- e escoitar ao avó, mentres executaba os pequenos labores que el íame ensinando e demandando.

Despois eu repetíalle á miña nai as mesmas historias, ao meu xeito, mentres Marcilia Zucconi hilaba ou tecía, e á mamma parecían gustarlle tanto que, aos poucos, por agradala, fun aprendendo a ser tan bo narrador como o meu avó. Ao mesmo tempo abríame como un cáliz a canto don Sixto quixéseme transmitir das súas historias e da súa arte de elaboración de grappas e licores.

Aos 16 anos, eu xa estaba seguindo os pasos do vello Boloña: Conseguín dous cabalos, un bo can gardián e un carro, encheuno cos textiles da miña nai e coas mostras variadas dos aguardientes e licores de don Sixto, que eu axudara a elaborar.-

-Mellor non vaias ao sur nin ao leste -aconsellou o avó-. Nápoles xa é o pasado e o Austria é o presente do pasado. Eu iríame cara ao oeste, e coñecería a Francia, se puidese. Nos meus tempos achegueime moito, pero me tocou guerra, e non puiden entrar. Francia é un país espléndido, moitísimo para aprender: a modernidade social, a moda, o luxo, as luces, a liberdade do pensamento e a guía do futuro ao que todos chegaremos algún día, creo eu. Nunca pares de aprender e de descubrir.-

-Irei cara ao oeste, avó- dixo Gaspare-. Seguro.

-Xa non nos imos volver ver, querido, e iso é bo para ti. Non fagas como eu fixen, non voltes ao teu lugar natal, non mires atrás, crea un mundo novo para ti e vive nel. Vive no novo, vive aprendendo e creando o novo, renóvache cada novo mes, e manterasche sempre novo. Volver atrás ou crer que un xa sabe suficiente, é facerse vello para sempre.-

-Pois claro que nos voltaremos a ver... -Comezou dicir Gaspare. Pero don Sixto cortouno.

-Non, a min non me verás, eu xa vivín todo o que quixen vivir, reproducinme, fillos, netos, e estou en camiño doutra parte, ou o meu corpo gastado é quen vaise. O meu espírito quédase contigo e participará en ti das túas aventuras, querido, ti estás cheo del, e aínda o mellorarás. Oxalá atopes a unha boa compañeira e teñades un fillo no cal continúe mellorando esta construción de todo o noso linaje.

Ti serás próspero, aínda que ao principio teñas que servir a alguén con posibles que che ensine como selo. Cando sóbreche algún diñeiro, axuda aos teus pais e aos teus irmáns, tal como eles axudáronche a ti ata agora. Iso é lei de vida que os ben nados seguen. Escríbelles, cóntalles de ti, interésache por eles, mándalles amor. Pero non retornes a seguir vivindo nesta pequeñez que escolleron e que a eles lles chega.

A outra lei é non facer a outros o que non che gustaría que che fixesen. Xa a coñeces dabondo. Esas dúas son leis naturais ademais de cristiás, é dicir, que toda natureza sa e sensata recoñéceas fácilmente. E non hai máis leis importantes.

Ten ben presente que o sentido da túa vida non existe, senón que é algo que ti mesmo tes que crear, con liberdade e con boa arte, tal como créase un licor excelente, para que che de forza e prazer e ata para que de forza e pracer a todos cantos queiran bebelo ao teu redor.

Fai canto poidas para chegar aos corenta anos sendo só ti o teu propio señor en todo, o meu neto. E que a Vida bendígache. Eu non sei si Deus existe tal como contáronnolo, ninguén sabe o que é Deus, nin moito menos pódese probar se existe ou non existe, pero eu sei que A Vida existe. E tí. Todos o sabemos.

...E tamén entendemos, de forma natural, que ela apoia a aqueles dos seus fillos que se apoian, que a prolongan e mellórana. Que sempre vivas e traballes en favor da vida, e nunca en favor da morte, como chegan a facer os desgrazados máis desorientados.-



CONTINÚA MAÑÁ