-O 20 de xuño de 1791 -seguiu contando Massetti-, o acosado monarca, Luís XVI, non podendo aguantar máis o que se ía fraguando ao seu redor, fuxiu xunto coa súa familia do palacio parisino das Tullerías. Con todo, as tropas leais que debían escoltarlo desde determinado punto pensaron que o rei arrependérase, porque se cansaron de esperalo, ata que decidiron dispersarse... cando o que en realidade acontecía, é que o carruaxe real levaba tres horas de atraso.
Ao día seguinte, foron arrestados en Varennes por un oficial do pobo que recoñeceu o seu perfil polo que figuraba nas moedas. Houbo un momento de desconcerto, ata que comezaron a chegar afectos á Revolución. Finalmente, foron devoltos a París escoltados pola milicia cidadá, onde permaneceron baixo atenta custodia.
Os máis radicais, os Cordeliers, axitados por Danton, reuniron unha inmensa multitude de pura plebe baixa no Campo de Marte, esixindo que o rei fose deposto por intentar fuxir. A Asemblea Municipal ordenou restaurar a orde. A Garda Nacional, a milicia de burgueses encargada diso, disparou, primeiro, ao aire, para disolver aos exaltados, pero non o conseguiu. Entón o seu comandante ordenou disparar á multitude e houbo unha masacre de máis de 50 mortos e moitos feridos, da que os demagogos, naturalmente, culparon ao monarca.
En setembro votouse definitivamente a nova constitución, Francia converteuse nunha monarquía constitucional, no que ao rei só quedáballe o poder executivo e o dereito de vetar as leis aprobadas pola Asemblea Lexislativa, que era quen verdaderamente decidía o que conviña aos franceses. En diante, as leis elaboraríanse e serían votadas só polos seus membros, elixidos por sufragio censitario, ou sexa, entre os varóns maiores de 25 anos que pagasen impostos ao estado.
Estando influídos pola moda grecoromana que facía furor en París, falábase moito de Democracia. Democracia significa, na práctica política, que tódalas perspectivas diferentes poden expresarse e contrastarse libre e pacíficamente polos representantes do pobo no espazo dialogante do Parlamento, e que a proposición que a maioría dos votantes consideren a mellor, convértese en lei para todos. Iso é a Democracia Pluralista, aquela que acepta que se poida debater e argumentar racionalmente en paz, respectando calquera punto de vista, veña a proposición de quen veña, sen discriminación algunha.
Pero, como os revolucionarios non se fiaban dos realistas da Asemblea, que podían desvirtuar ou reducir a radicalidade dos novos principios revolucionarios que se estaban desenvolvendo, votouse crear un Comité de Vixilancia contra quen non estivesen de acordo con eles na Convención Nacional, que posteriormente converteríase no Comité de Seguridade Xeral.
A Convención era unha asemblea parlamentaria de múltiples tendencias e partidos encadrados na Nova Orde, que se pasaban o tempo competindo entre eles e denostándose coa maior ferocidad, ata que os máis radicais acabaron silenciando e estigmatizando aos máis moderados.
Aínda que case todos os deputados considerábanse revolucionarios (pero cada un visualizando un tipo de estructuración democrática, máis radical ou máis moderado, que superase o absolutismo anterior), os Xacobinos e os Cordeliers arrogábanse o monopolio da virtuosa superioridade moral e do pensamento políticamente correcto. "Nós expresamos e defendemos o puro sentir do pobo". Aínda que eles non o chamaban así, nacera o que algúns chamábamos o Fundamentalismo Democrático, que acabou coa Democracia Pluralista.-
-E que significa Fundamentalismo? -Preguntou Sofía.-
-Fundamentalismo -explicou Gaspare-,é unha palabra que vén do ámbito relixioso, teolóxico, e máis concretamente, do protestante, que estableceu que non se podía interpretar o Cristianismo senón indo ao fundamento, é dicir, á Biblia, ao dogma escrito fai case dous mil anos ou ata antes, que supoñía a única verdade fundamental e válida, segundo eles, a pesar de calquera outras razóns que se poidesen argumentar. Os musulmáns tamén teñen os seus fundamentalistas: hai que seguir ao pé da letra o que diga o Alcorán, aínda que esteamos no Século Dezanove e o que alí se estableceu como revelación divina, partía dunha mentalidad tribal do Século Sexto.
Do mesma xeito, a Revolución tiña o seu fundamento nos Dereitos do Home e o Cidadán, que eran indiscutibles para todos eles, dogma ideolóxico. No que diferían as distintas tendencias era na súa interpretación.
Calquera representante que non pensaba como o facían as tendencias revolucionarias máis radicais, por ser máis moderado ou conservador, acababa por recibir en público, como unha violenta bofetada, o cualificativo máis denigrante naquel momento: "realista", "reaccionario" ou, ata "branco", o cal, aínda que normalmente era esaxeración ou venenosa calumnia, resultaba peligrosísimo para el, porque aquela etiqueta cancelante sinalábao como próximo ao absolutismo pre-revolucionario do vello réxime, o circundaba dun cordón sanitario do que desertaban os seus partidarios e apoyadores máis cobardes e o reducía ao silencio, por medo a ser inscrito na lista negra dos marcados para o linchamento por parte das turbas, o cal era unha ameaza moi real e en crecemento.
A Revolución enorgullecíase de ter instaurado a liberdade de expresión, pero aquel radicalismo agresivo acabou provocando que as persoas non se atrevesen a expresar abiertamente as súas opinións, salvo cando se atopaban entre quen pensaban igual que elas. O radicalismo fai imposible o contraste dialogante, pacífico e civilizado dos diferentes, xusto aquilo que definía á democracia real ou pluralista.-
-É todo ésto moi complicado para a súa comprensión, amigos? -Preguntou Masetti para os Sitge, xa que estaba con medo de aburrilos.
-Non é tan complicado, non -respondeu a señora Sitge- ...Parece o mesmo que aquí. Neste pobo todos somos católicos, pero hai os católicos que non o parecen moito, ou nada, e hai os que son máis papistas que o papa.-
-Si, dixo Telmo- e a maioría manteñen unha actitude moderada, pero os que conseguen máis atención son os que se montan sobre o extremismo e o grito.-
-E, os peores deles, os que viven criticando, delatando e denunciando.- Engadiu o señor Sitge.- Aínda que a Inquisición xa non é o que foi no pasado.-
-Ben, pois coa Revolución Francesa, para dicilo de xeito simplificado, sucedeu algo parecido. -dixo Gaspare- crearon unha Inquisición Revolucionaria que dedicouse a eliminar aos representantes claros do réxime anterior, logo aos acusados de contrarevolucionarios, logo a quen, de entre eles non pensaban o mesmo que os radicais, logo aos radicais máis moderados e, para rematar, os radicais máis radicais devoráronse entre eles.-
CONTINÚA MAÑÁ.
Nenhum comentário:
Postar um comentário