En canto a Sofía, escoitaba atentamente a Gaspare, pero con frecuencia, discrepaba da súa decepción pola Revolución. Ela tiña claro que o Vello Réxime monárquico español mantiña ao país no pasado, e non vía outro xeito de construír unha nova sociedade, máis xusta, máis solidaria e fraterna, que darlle a volta por completo á tortilla cunha boa revolución, custase o que custase.
Cando o Terror desatouse en París e, desde alí, estendeuse a todo o país e chegou a Marsella, Gaspare aínda se sentía un estranxeiro desorientado ante o que acontecía en Francia, onde nin sequera dominaba aínda o idioma, e non atrevíase a opinar ante descoñecidos, nin sequera a deixarse ver demasiado, e menos neste momento, en que todo estaba tan polarizado no Sur, onde aínda quedaban moitos realistas furibundos. Sorte que vivía nun arrabal afastado, poucos o coñecían e ninguén tiña contas que axustar con el, o que deu motivo a moitas denuncias e delacións.
A maior parte do tempo, permaneceu traballando na fábrica e atento a máis noticias, pero esperanzado, querendo asistir, cando as tensións por fin equilibrásense, a un inevitábel amencer de harmonía en paz, xustiza e fraternidade en toda Europa. Vía claro que o mundo estaba cambiando aceleradamente e confiaba no triunfo final da razón.Isto non podía contarllo aos Sitge nin a ninguén, pero o seu patrón e protector, Massena, seguía mantendo concerto con outra madame, que lles enviaba as súas mozas aos seus aloxamentos na mesma fabrica durante unha hora, en metade da semana, para que os aguardenteiros non corresen o risco de envolverse nun tumulto nun lugar público.
Logo de coñecer a varias profesionais, Gaspare sempre solicitaba á mesma, Brigitte, para el unha verdadeira Sherezade, porque tiña o supremo encanto de contarlle, con linguaxe de burguesa culta, o desenvolvemento da revolución, entanto que deixábase facer por el cantos caprichos eróticos se lle antoxaran.
Aquela muller, dotada da máis exquisita das belezas para el, a de ser intelixente e interesante, volvéuselle unha verdadeira adicción ben cara, porque, por moito que intentou conquistala, ela só daba o mellor de si cando el aumentaba no acto as súas propinas. E nunca quedábase máis aló da hora contratada.
-Ante a indignación do mundo polo rexicidio, que foi seguido polo guillotinamiento da Raíña María Antonieta de Austria, nove meses despois do asasinato do seu marido -contaba ela, entanto que Gaspare xogaba co seu corpo, ou ela co seu-, a Convención obrigou a millóns de franceses a marchar a defender a Revolución contra as monarquías absolutistas estranxeiras...-
Masetti non podía crer que Brigitte puidese seguir falando de política mentres o excitaba coas súas mans ou frotando contra as súas partes íntimas o seu sexo co maior coñecemento e habilidade. Aquilo volvíao tolo.
-... E contra as insurreccións internas das rexións máis católicas de Francia -seguía ela sen deixar de darlle pracer- tales como o levantamento da Vendée, no litoral Oeste, que iniciouse como unha oposición dun pobo moi cristián contra o reclutamento militar forzoso de trescentos mil campesiños, iniciado en febreiro-marzo de 1793, por unha república anticlerical que asasinaba a todo cura refractario ou a quen os escondían. A represión da Vendée foi un verdadeiro xenocidio planeado.
-"Camaradas, entramos no país insurrecto. Douvos a orde de entregar ás chamas todo o que sexa susceptible de ser queimado e pasar ao fío da baioneta todo habitante que atopedes ao voso paso. Sei que pode haber patriotas afectos á Revolución neste país; é igual, debemos sacrificalo todo".-
Brigitte aseguraba, moi convincente, espida e dacabalo sobre o ventre de Gaspare, que esta fora a arenga do xeneral Grignon ao penetrar na Vendée, perfectamente apoiadas as súas ordes pola Convención, tal como foino o comportamento do resto de carniceiros uniformados de azul, aos que mandou arrasar canto puidesen. Un quinto da súa poboación, muitísimas mulleres e nenos á mantenta incluídos, foron asasinados entre entre 1793 e 1796, dos xeitos máis atroces, para que o terror suscitado servise de escarmento a outras rexións apegadas ás súas tradicións.
Masetti seguía relatando no patio da familia Sitge a evolución do proceso revolucionario galo, tal como el coñeceuno desde Marsella. Últimamente, sumouse ao grupo o señor Xosué Quinteiro, tamén interesado polo tema.
-A decapitación da raíña María Antonieta e todas aquelas masacres bárbaras -contaba- baixaron completamente o listón da apreciación dos franceses ante o resto do mundo, e xerou novos ataques contra Francia por parte de varias potencias absolutistas. Houbo que recrutar e mandar aos mozos a matar ou morrer nas fronteiras, aínda que moitos deles non comulgasen co sistema. Iso seguiu provocando numerosas sublevacións contrarrevolucionarias no interior do país.
Os girondinos, que porfiaban no seu federalismo, tamén intentaron deter aos radicais centralistas máis esaxerados, como Marat e Hébert. Non querían para nada que se instaurase un Tribunal Revolucionario, que levaría sen dúbida a un totalitarismo violento, e iso fixo que os montañeses quixesen acabar definitivamente con eles. "Cada Estado, unha única nación política", dicían. Tódalas antigas naciónss étnicas eran restos do Antigo Réxime e deberían ser anuladas, absorbidas e uniformizadas na nova nación política, unha creación orixinal da Revolución.
Entre o 31 de maio e 2 de xuño de 1793, a esquerda da Convención Nacional, coñecida como "A Montaña" integrada por unha fronte popular de xacobinos e cordeliers- fíxose co poder. Para facer fronte á invasión de Francia pola Primeira Coalición Absolutista e ao estallido de rebelións contrarrevolucionarias no interior do país, federalistas do Sur ou católicos da Vendée ou da Bretaña- puxeron o "Terror á orde do día", proclamando que o goberno sería radicalmente revolucionario ata a paz, encabezado polo Comité de Salvación Pública, xunto co Comité de Seguridade Xeral.
A Primeira Convención finalizou así co aniquilamiento do grupo de dirixentes girondinos en outubro de 1793. Precisamente os xacobinos substituíronos no poder por causa da guerra exterior e o agravamiento das presións internas contrarrevolucionarias, xustificando o seu golpe de estado e ditadura co pretexto de que era absolutamente necesario unificar e concentrar todos os poderes, para conseguir armar ás tropas internas e externas, abastecelas e abastecer a París. Pola contra, se tolerábase calquera variedade de opinións ou disidencia, todo diluiríase nun caos. Ademais demandaron impoñer maiores impostos de guerra aos segmentos sociais da burguesía que posuían niveis de riqueza superiores.
A maioría dos girondinos eran deputados provinciales ben podentes, a quen o peor que se lles podía tocar era o seu peto. Quen puideron e atrevéronse, lanzáronse á loita entre a tiránica capital e as rexións históricas que demandan unha maior autonomía.
Entretanto, en París, fortalecida polo apoio armado de moitas seccións municipais, a Comuna Municipal organizou os motíns do 31 de maio e do 2 de xuño de 1793. A Convención, sitiada polos insurrectos e a Garda Nacional, foi forzada a votar polo arresto de vinte e nove deputados girondinos e dous ministros.
Algúns conseguiron evadirse e axudar a desencadear na periferia a resistencia contra a ditadura centralizadora da capital. A partir de xuño de 1793, produciuse unha verdadeira secesión, que provocou a revolta das provincias en defensa do federalismo. Pero aquela rebelión foi sufocada rápidamente, e moitos dos seus dirixentes preferiron suicidarse a deixarse apresar.
Os montañeses apoderáronse do control do Comité de Salvación Pública, que é o mesmo que dicir do órgano inquisitorial-ideolóxico de xustiza expeditiva e totalmente parcial. Os ventiún líderes girondinos foron condenados e guillotinados.
O ultramontañés Marat, que se facía chamar "O Amigo do Pobo" fora asasinado na súa casa por unha valerosa muller, Charlotte Corday, que inmolóuse para vingar aos girondinos decapitados. Aquel miserábel criminal, aquel acusador inmisericorde responsable das masacres de indefensos encarcerados e do guillotinamento das numerosas listas de persoas que sinalaba cada día no seu xornal panfletario como inimigos da nova orde a ser exterminados, foi convertido pola propaganda da Revolución nun mártir das masas populares, algo moi semellante a converter ao diabo en Xesucristo.
Trala caída dos girondinos, Robespierre decidiu que a necesaria unidade do goberno só podía manterse eliminando tanto aos líderes dos radicais esaxerados, como Hébert, autores da Lei de Sospeitosos e promotores da ditadura da Comuna Municipal, que eran a extrema esquerda dos xacobinos, como aos «indulxentes», incluído o popular Danton, que estaban á súa dereita. Tras ser sometidos a xuízo por un Tribunal totalmente dominado por el, Robespierre destruíu, primeiro, a reputación daqueles revolucionarios, e despois fíxoos asasinar na guillotina en marzo e abril do 94.
CONTINÚA MAÑÁ.
Nenhum comentário:
Postar um comentário