27- ANDREA MASSENA

Masetti foi ver ao padre don Camilo á parroquial de Teis, comprobou que, efectivamente, parecía ser un home totalmente dedicado a converter en obras concretas de amor paternal aquilo no que cría e preguntoulle como podería el axudar á Casa dos Irmáns. O cura díxolle que podía escoller entre apadriñar a un dos nenos ou a todos, e expúxolle claramente, como faría un empresario, canto diñeiro necesitaba ao mes para manter a todos e a un. Engadiu que, o que recibise, de tódolos xeitos, iría ao orzamento xeral da casa e ao servizo de todos.

Gaspare preguntoulle se Sofía amadriñara a algún neno en concreto.

-Non. Como podería dar preferencia a un sobre o resto? Faríao Deus? Ela é a madriña de todos, igual que eu son o padriño de todos.-

-Tamén eu serei outro padriño de todos -respondeu Gaspare.- Contribuirei cada mes á manutención dun neno sen escollelo, que irá ao orzamento de todos. Cada mes que as miñas ganancias aumenten, aumentará un pouco a miña contribución, cando me vaia mal, diminuirá un pouco.-

-Paréceme moi xusto- dixo don Camilo, estreitando a súa man.- Que Deus déalle moita prosperidade, para que vostede poida compartila onde faga falta.-

Ao longo das tardes seguintes, Masetti continuou contando á familia de Sofía, sempre con ela presente, o que fora a súa saída ao mundo como comerciante, e como atopouse en Niza, na fronteira do reino de Cerdeña con Francia, a un militar que lle propuxo un estupendo negocio. Naturalmente, non podía contarlles todo, porque había partes do asunto que non eran demasiado correctas. Pero el recordábaas moi ben:

Aproveitando que Gaspare achábase inmensamente agradecido, o astuto militar, que dixo chamarse Massena, tomoulle do brazo e comezou a tratarlle coma se fosen amigos e cómplices de toda a vida.

-Masetti, podes facer unha fortuna comigo -dixo-, se concéntrasche en servirme ben e con exclusividade. Comezou unha revolución en Francia que vai contaxiar a toda Europa, porque quere acabar cos privilexios abusivos dos poderosos.-

-...Pero os reis, os nobres e o clero non van permitir que os burgueses e o pobo chao arrebátenlles o seu dominio e as súas rendas de séculos.- Argumentou Gaspare.

-Exacto, os máis reaccionarios resistiranse como gato panza arriba -respondeu Massena cun sorriso duro-. Pero somos moitos os ratos e téñennos con demasiada fame. Iso vai provocar tremendas guerras, compadre, e a xente que máis diñeiro gaña nunha guerra son os vendedores de armas e os de bebidas alcohólicas fortes. Tráeme cantas poidas canto antes, e eu págochas.-

-Podería traer así, rápido -respondeu el- un par de carros de aguardiente ben común, co diñeiro de que agora dispoño. Talvez ata tres. Pero elaborar licores de calidade, como os que acabo de entregar, require que eu me asente e póñame a iso. E demora.-

-Tráeme canto poidas conseguir canto antes. Xa. Non importa a calidade -insistiu el militar-. Se tráesme, xa veremos de fabricar licores aquí mesmo despois. Podo buscar xente que che axude. Os dous temos que aproveitar a oportunidade, Masetti. A vida é xa.-

Gaspare saíu dalí co seu carro baleiro e inmediatamente púxose a conseguir informacións sobre aquel suboficial e sobre o que de verdade estaba acontecendo na Francia.

Chegou saber que Andrea Massena fora fillo dun pequeno comerciante de viños daquela cidade, Giulio Massena, e da súa esposa Marguerite Fabré, unha francesa. O seu pai realizaba numerosas transacciones en Italia, polo que quixo preparalo, desde moi noviño, para que puidese dirixir o negocio familiar.

Con todo, o seu pai morreu de tuberculose cando el contaba só con dez anos e a súa nai volveu casarse pouco despois, encomendando os seus fillos á familia do seu esposo anterior ou, para dicir a verdade, librándose deles.

Aos trece, Andrea enrolárase como grumete na mariña mercante, e coñeceu, durante catro anos, os portos de todo o Mediterráneo e alén, chegando a facer viaxes ata á Guaiana Francesa. Algunhas malas linguas dicían en Niza que o seu capitán era tan contrabandista como pirata.

Estivo catro anos navegando, o que fíxolle todo un home antes de tempo. Logo, por consello da súa familia, alistouse en Marsella no Exército Real de Italia, unha sección do Exército do Rei de Francia, onde pasou uns catorce anos prestando servizos a un tío seu, encargado de funcións de intendencia e recrutamento, quen ensinoulle canto facía falta saber para facerse rico a costa do Estado. Os estados crecían e crecían a costa do pobo chao na época do despotismo ilustrado e, canto máis crecían, máis crecía a corrupción en todos os niveis do sistema.

Massena tiña fama de mullereiro e de usar o seu diñeiro para vivir a lume de biqueira ao día, coma se non houbese mañá. Pero, en xeral, quen o trataban, recoñecían que era un tipo con moita sorte, intelixente, valente, hábil, con carisma e bo aliado dos seus aliados.

Gaspare conseguiu introducir en Niza os tres carros de aguardente común que máis rápidamente puido conseguir e tivo a satisfacción de que Massena pagárasellos sen regatear, tal como antes, tralo recibo para Intendencia e embolsarse a súa comisión.

Logo levouno a ver un terreo nos arredores da cidade. Díxolle que pertencía a un primo seu e que, se el comprometíase, podían construír alí un almacén e unha fábrica, mentres Masetti traía outros carros de barrís ou botellas.

-Traballaremos tres calidades de tres prezos diferentes -dixo-: Calidade Tres, combustíbel e medicina para a tropa. Calidade Dous, sabor para oficiais e burgueses. Calidade Un, o mellor que saibas elaborar para quen sexa capaz de pagalo con bo gusto. Se estás de acordo, sal de novo xa, a conseguir canto poidas traer.-

-Na década seguinte -seguía contando Masseti aos Sitge- Convertime no motor produtivo daquela fábrica e doutra que lle seguiu (xa contarei onde), entanto que o meu patrocinador, Massena, arranxábase moi ben para vender a miña diversificada produción na Francia, onde todo estaba carísimo.

De cando en vez, Massena, elegante e próspero como un burgués dos ricos, presentábase na fábrica cos seus asistentes e escoltas, que el chamaba "os meus soldados". Logo de repasar todos os asuntos de produción e negocios, pasaba un tempo poñéndome ao día da evolución política que se cociñaba en París.

Eu estáballe moi agradecido porque agora, ata sobrábame diñeiro para enviar periódicamente á miña familia, e chegamos a facernos moi amigos.- 

No seu relato, Masetti reservouse de  contar a Sofía que Massena tiña tan bo humor como firme autoridade. Amaba, efectivamente, a boa vida e as mulleres lindas.

Sempre andaba acompañado dalgunha, cando se atopaba lonxe de Antibes, e máis dunha vez convidou a unha esmorga sexual aos homes que mellor servíanlle, como estímulo para que lle apreciasen e seguísenlle servindo.

-Atende, Gaspare- díxolle un día o seu patrón- Interésame que che concentres en facer producir á fábrica e non en formar unha familia. Claro que algún día coñecerás a unha muller marabillosa con quen formala...E ese día só tes que avisar, con toda confianza e con tempo, ao teu amigo Andrea, e dareille o teu posto ao mellor dos teus axudantes. E ti xa cho montarás pola túa conta noutra rexión ben afastada da miña, rógocho e recoméndocho, para que non nos fagamos a competencia. Ata podo facerche un préstamo ese día, se o necesitases.

Entre tanto, compadre, e para que che concentres en producir, as túas necesidades sexuais, con  moitísimo gusto págochas eu. Podes escoller cada semana a unha das mozas de Madame R. durante unha hora. Son limpas, son bastantes e eu xa fago un intercambio con ela, de tempo das súas mozas para os meus mellores homes, a cambio de bebidas para o seu negocio.-

Por medio dos seus contrabandistas, Massena tamén conseguía para o pracer de Masetti viños da súa terra ou das señorías próximas, tales como o Gutturnio, dos Outeiros de Piacenza, ou o Trebbiano, o Lambrusco, Barbera, Sauvignon e Sangiovese, que degustaban xuntos, con pan e queixos Grana Padano e Parmesano de Reggio, delicias que só a xente moi adiñeirada podía gozar na Provenza, moito máis caros en París, naquel momento de gran carestía.

Sen dúbida, o pobo estaba pasándoo moi mal, coa economía en caos, pero o pobo estaba afeito pasalo mal ou moi mal. Massena cría que un levantamiento curto pode ser espontáneo, pero non unha revolución. Unha revolución ten que ser orquestada por xente intelixente cun bo plan, cunha partitura.

Para Massena, o Antigo Réxime xa albergaba en si o xerme da ideoloxía e da violencia revolucionarias. As novas ideas dos materialistas ilustrados incubaron o plan, ata entre os nobres cultos ou os nobres aburguesados, nas sociedades secretas e nos clubs políticos, e influíron sobremanera en que ocorrese o que ocorreu. Pero logo, aquela semente desenvolveuse e creceu de forma exponencial, a toda velocidade, da man da carestía das masas.


CONTINÚA MAÑÁ